Luc Vandromme

aanvoeren. Mama heeft verteld dat er een kasteel staat. Met torens en meer dan duizend vensters. Later ga ik daar naar toe. #voorschoot

Zwevegemse en Avelgemse velden tot waar de Schelde stroomt. Een brede rivier waarop platbodems goederen uit Frankrijk #voorschoot

zijn beroep, cabaratier, wil ze niet gaan. Mijn fantasie galoppeert weg uit het beluik. Over de Kortrijkse lanen, langs de #voorschoot

handen wil ze zich niets herinneren. Alsof ze iets verzwijgt. Een scherpgetande steen die haar keel blokkeert. Verder dan #voorschoot

spinstervingers was daar niets van te merken. Over haar vader wil ze weinig kwijt. Behalve zijn donkere ogen en zijn gladde #voorschoot

Scholastica. Ze lacht wanneer ze Scholastica zegt. Scholastica Demerode. Een familienaam van adel. Aan haar #voorschoot

woordjes. Ik ruik haar glanzende haren. Ze vertelt over Pierre en Jean-Baptist, haar oudere broers. En over haar moeder, #voorschoot

Pierre. Ik vraag mama of ze over haar kinderjaren wil vertellen. Dan neemt ze me op haar schoot en fluistert ze warme #voorschoot

snorren en voormoeders met brave blikken en kapjes op het zedige haar. Tin. Koper. Stoelen met biezen. ‘Dwaas!’ doet #voorschoot

fazanten. Zomerse boerentaferelen en huisjes waarrond beekjes klateren. Tegen de schouw portretten van voorvaders met #voorschoot