Pierre. Ik vraag mama of ze over haar kinderjaren wil vertellen. Dan neemt ze me op haar schoot en fluistert ze warme #voorschoot
Auteur: Luc Vandromme Page 11 of 42
snorren en voormoeders met brave blikken en kapjes op het zedige haar. Tin. Koper. Stoelen met biezen. ‘Dwaas!’ doet #voorschoot
fazanten. Zomerse boerentaferelen en huisjes waarrond beekjes klateren. Tegen de schouw portretten van voorvaders met #voorschoot
met op de meest in het oog springende plaatsen schilderijen in vergulde kaders. Stillevens met geschoten hazen en #voorschoot
Ik zie licht en een gloeiende kachel. Dure, in de was gezette meubelen met kanten onderleggers. Aan de muren een stevig behang #voorschoot
vraag daar niet naar. Dat maakt haar alleen maar ongelukkig. Voor de rest van de dag. Haar thuis was iets wat ik niet ken. #voorschoot
Wanneer ze vertelt over de klossen, de spelden en het kussen tranen haar ogen. Ze wou daar echt haar beroep van maken. Ik #voorschoot
tafel ligt een witte lap die ze zelf heeft gemaakt. Ze heeft dat geleerd van haar mama toen ze nog thuis mocht komen. #voorschoot
Ik weet niet wat een hoer is. Weer zo’n idioot woord dat nergens op slaat. Mama is wel degelijk een kantwerkster. Op de #voorschoot
102. helemaal geen kantwerkster’, beweert hij. ‘Jouw moeder doet haar benen open voor mannen. Dat is haar werk. Ze is een hoer.’ #voorschoot