Luc Vandromme

heb van die lichte lokken waar ik stilaan van af wil. Ze zijn meisjesachtig en passen me niet langer. Wil ik een man zijn, #voorschoot

niet langer de aarde aan te raken. Pierre zegt dat hij blond moet zijn want mama heeft donker haar en ik helemaal niet. Ik #voorschoot

doen lopen en stommen doen spreken. Soms zweven zijn voeten boven de grond. Omdat hij Jezus persoonlijk kent, hoeft hij niet #voorschoot

een zuiver hart en een gelaat zonder rimpel. Uit zijn mond vloeien Bijbelwoorden en uit zijn handen bezweringen die lammen #voorschoot

Later wil ik zo’n baard en haarslierten die van uit mijn pet mijn schouders strelen. Of van een apostel. Een heilige met #voorschoot

manschappen in het ruim op hun knieën om hulp. Niets brengt hem uit zijn evenwicht en rond zijn lippen monkelt een lachje. #voorschoot

hun moeder huilen. Of van een zeekapitein die tijdens wilde stormen aan het stuurwiel blijft. Ondertussen jammer al zijn #voorschoot

dat kogels spuwt dat verraderlijke vijanden neermaait. Ze zinken in de modder terwijl ze een hand voor hun hart slaan en om #voorschoot

mijn dromen soms beelden van een soldaat uit een linieregiment. Kaarsrecht in blinkend uniform. Met een geweer met bajonet #voorschoot

me zeker vertellen. Ik ben zomaar beginnen groeien onder haar voorschoot. Daar voor heb je geen vader nodig. Toch brengen #voorschoot