Luc Vandromme

vader is. Dat is normaal, zegt mama. Zo normaal dat ik daar geen rode kop moet van krijgen. Indien ze het wist, zou ze het #voorschoot

binnengaan. In hun walmende kamers tussen het vuile koters. Hun uitvluchten wil ik niet horen. Soms vraag ik me af wie mijn #voorschoot

uitgestoken hand. Is dat werken? Ik wil later ook mijn hand uitsteken. Of toch niet? Dan moet ik bij de harde buurvrouwen #voorschoot

burgemeester kunnen zijn. Of een minister. Hij bezit alle huizen van het beluik. Overal vallen de muntstukken in zijn #voorschoot

schoenen. Die zijn duur. Schoenen zijn gemaakt voor villa’s, schouwburgen en paardenrenbanen. Meneer Gaston zou een #voorschoot

bonken waardoor ik een kabouter ben. Een kabouter kun je plat trappen wanneer je onvoorzichtig bent. Meneer Gaston draagt #voorschoot

zegt nooit ‘dank u wel’ en trekt de deur zonder groeten achter zich dicht. Ik ben bang van zijn voetstappen op de trap. Ze #voorschoot

achterwerk onder haar rokken steekt. Zijn vingers trillen als bij bouwvakkers die een freule voorbij zien wandelen. Hij #voorschoot

omdraait om de geldstukken uit de tafellade te halen, wijzigen zijn ogen. Dan glijden ze over haar rug. Tot waar haar #voorschoot

muntstukken in. Hij kijkt haar aan alsof ze een rat is. Of een lap die dringend moet worden gewassen. Wanneer ze zich #voorschoot