Luc Vandromme

Borinage. Waar alles zwart is. Omdat de steenkolen gruis afgeven dat overal aan plakt. Zelfs aan de aardappelen die schuren #voorschoot

nooit heb gezien. Omdat ze getrouwd is met een mijnwerker die haar meenam naar de Walen. Ze spreekt Frans daar in de #voorschoot

voor haar kennissen. De buren van boven en naast. De Verplanckes. De Cloets. De Defraeyes. Haar zuster, Marie, die ik nog #voorschoot

met de klompen. Duwen en trekken. En luid lachen. En zingen om te zingen. Ze heeft een echte naam: Flavie. Die bewaart ze ‪#‎voorschoot‬

Daar op straat. Rennen. Springen. Schoppen tegen wat los zit. Slaan met deuren. In het midden van de groep zijn. Roffelen ‪#‎voorschoot‬

borrelt. Ze wil snuiven. Het slijm verdrijven. Mijn keel jeukt. Hoesten verboden. Mijn benen willen mee met mijn gedachten. ‪#‎voorschoot‬

zwijgen. Verboden te bewegen. Ik moet stilstaan. Onzichtbaar zijn. Onhoorbaar. Wachten als lucht. Mijn neus loopt. Ze #voorschoot

verbreek mijn record zonkijken en vergeet het grommen, het knorren, het mummelen, het loeien. Ik mag niet blazen. Ik moet ‪#‎voorschoot‬

redt me. De lucht met vogels. De wolken die heksen en walvissen tekenen. De waslijnen die het beluik aaneen breien. Ik ‪#‎voorschoot‬

een teringlijdster. Piepend naar lucht happen tussen een gerekt verbijten. Sterft ze? Waarom pijnigen ze haar? Het venster ‪#‎voorschoot‬