Luc Vandromme

duren. Ik stam uit een cabaretiersgeslacht! Niemand anders rond deze kasseien doet dit. Later zal ik op het podium staan. #voorschoot

vochtigste en goorste kamer van het beluik. Hij kan niet eens lezen en schrijven. Ik ook niet, maar dat zal niet lang meer #voorschoot

Ook zijn vette knipoog die er op volgt kan me gestolen worden. Hoe weet hij iets over ‘cabaretiers’, hij woont in de #voorschoot

steekt. Weer een van zijn belachelijke en betekenisloze gebaren waarmee hij mij probeert te imponeren. Het doet me niets. #voorschoot

en elkaars handje vasthouden.’ Met zijn wijsvinger en duim vormt hij een cirkel waardoor hij zijn ander wijsvinger heen en weer #voorschoot

Natuurlijk. ‘Sul’, snoeft hij. ‘Gezelschap is heel iets anders dan een babbeltje slaan op een sofa met gebeeldhouwde poten #voorschoot

ze gezelschap moest houden.’ Hij snuffelt aan het slijm in zijn neus. ‘Je weet wat ze bedoelt met ‘gezelschap houden’? #voorschoot

snauwt dat mama een van de meisjes was. ‘Het kan niet anders. Waarom weet ze niet wie jouw vader is? Met al die mannen die #voorschoot

harder te verduren. Dat zal mijn vrouw nooit moeten doen. ‘Ik vroeg me altijd af wat mama daarvan vond’, zegt mama. Pierre #voorschoot

samen. Je babbelt wat en het volgende ogenblik liggen er geldstukken op tafel. Boerinnen en fabrieksmeisjes hebben het #voorschoot