Niemand heeft zo’n huis. We hebben geluk gehad. In een beluik is er zelden een kamer vrij. Je moet er voor betalen. Zelfs #voorschoot
Page 17 of 43
buiten. Soms in een portaal van een kerk. Wanneer ik naar de Sint-Maartenskerk kijk, ben ik rijk. De toren krabt de wolken. #voorschoot
meekreeg in een tas. Niet veel. Net voldoende om niet te sterven van de honger. We leefden hier en daar, zegt mama. Soms #voorschoot
mogen ondervinden. Wat dit precies was, zal mama me vertellen. Tante Julienne moffelde geld tussen de kleren die mama #voorschoot
staven van het sleuren met tonnen. Onder zijn snor grijnsde iets gevaarlijks waar zelfs zijn vrouw bang van was. Dat had ze #voorschoot
redden, maar evenmin in onmin kon leven met haar zuster en schoonbroer. Die laatste was een brouwersknecht met armen als #voorschoot
buiten jagen of dat hij haar anders iets zou aandoen. Het mes was gewet. Tante Julienne was een brave ziel die mama wou #voorschoot
en stampen op de plavuizen. Haar papa hield een mes voor Tante Juliennes keel. Dat ze ‘de schande van de familie’ moest #voorschoot
Julienne. Mama is niet onmiddellijk hier komen wonen. Tante Julienne mocht haar niet houden van haar mama. Die kon brullen #voorschoot
geleden. Zo veel als ik oud ben. Ondertussen zijn al die mensen er niet meer. Geen mama en papa van mama. Geen lieve, Tante #voorschoot